Nota Kaki (3/11/16)

Salam.

Setelah sekian lama, akhirnya cerita baru untuk kalian! Oh ya, dalam cerita ni aku ada guna dua watak dari cerita sebelum ni. Yang pertama dari cerita Aku VS Empat lelaki dan satu lagi dari cerpen Terakhir.

Apa-apa pun, enjoy semua!

TERBARU!
Enam (3)


Thursday, August 4, 2016

Terakhir

Telefon bimbit aku berbunyi banyak kali tapi aku sengaja biarkan dia terus berbunyi. Bunyi hon di luar rumah aku juga aku biarkan membingitkan kawasan rumah aku. Aku masih tak percaya dengan apa yang aku baru dengar tadi. Air mata aku yang mengalir pada tadi aku biarkan sahaja.

Aku rasa dunia aku dah berakhir. Aku rasa semua ni terlalu cepat untuk aku. Aku melangkah ke arah katil. Aku baring dan selimut aku tarik sehingga menutup seluruh anggota badanku. Aku harap semua yang berlaku harini hanyalah mimpi. Ya. Mimpi. 

* * *

Aku buka mata aku perlahan-lahan. Aku mimpi ke semalam? Kenapa mimpi tu rasa macam real sangat? Kenapa aku rasa mata aku bengkak? Takkan aku menangis dalam mimpi. Aku melangkah ke arah tingkap bilikku dan aku nampak sebuah kereta di luar rumah aku. Itu kereta Ed kan? Apa Ed buat dekat rumah aku pagi pagi macamni? 

Aku melangkah ke arah telefon bimbit aku yang terletak di atas meja. Aku nak telefon Ed dan tanya dia kenapa dia ada dekat rumah aku. Telefon bimbit aku capai. Aku unlock telefon bimbit aku. Ada  50 panggilan yang tak dijawab. Dan semua itu dari Ed. Tiba-tiba aku rasa badan aku seram sejuk. Saat tu, mata aku ternampak kertas-kertas yang terletak di atas meja itu. 

Dan automatik, air mata aku mengalir kembali.

* * *

Okay Zara. Come on, bangkit please.

Tapi air mata masih mengalir.

* * *

Zara, don't be like this. Hiduplah selagi kau mampu. 

Dan air mata semakin banyak mengalir.

* * *

Zara, kalau kau teruskan dengan perangai macamni, you could kill yourself.

Tapi bukan ke jiwa aku dah mati?

* * *

Aku bangun dari katil aku. Air mata aku dah kering. Aku dah tak mampu nak menangis lagi. Aku melangkah ke bilik air untuk bersihkan diri.

Okay Zara, kuatkan diri kau. You can do this!

* * *

Aku melangkah keluar dari kereta aku dan melangkah masuk ke dalam pejabat aku. Aku tengok semua orang pandang aku. Mesti diorang terkejut tengok aku. Menyepi tanpa khabar berita untuk seminggu dan tiba-tiba muncul di pejabat. 

"Zara, mana awak pergi?" 

Aku pandang ke arah suara itu. Kelihatan raut wajah Ed yang risau. Ed, lelaki pertama yang mengajar aku erti cinta. Ed, seorang lelaki yang begitu sempurna di mata aku. Ed, lelaki yang aku cintakan sepenuh hati aku.

"Awak okay tak? Kenapa tak jawab telefon saya? Kenapa? Apa jadi?" Soal Ed lagi.

"Ed, saya..."

"Zara, boss panggil masuk bilik," sampuk setiausaha boss.

"Mesti boss bising tu awak tak datang kerja tanpa notis. Awak jumpa lah boss dulu," ujar Ed. 

Aku angguk. Aku melangkah masuk ke dalam bilik boss. Aku tak nak lama-lama dengan Ed. Aku takut aku akan menangis. Aku tak boleh menangis depan dia. Tak boleh.

* * *

"Okay, now tell me. Apa yang berlaku?" Soal Ed sambil hirup milo tabur yang dipesan.

Aku pandang Ed lama. Ed, aku minta maaf. Aku minta maaf sangat-sangat. 

"Ed, kita putus," ujar aku.

Aku lihat raut wajah Ed terkejut sangat. Aku bangun dari tempat aku. Aku tak sanggup nak lihat muka tu. Aku tak mampu.

"Wait. Apa yang awak cakap ni? Awak bergurau kan?" Soal Ed.

Aku gelengkan kepala aku, "no. Saya serious. Saya tak sayangkan awak lagi. Kita putus."

Dan aku terus melangkah tinggalkan Ed yang terpinga-pinga di situ. Aku tak boleh lama-lama dekat situ atau aku akan menangis lagi. Ed, maafkan aku. Aku janji kau akan jumpa perempuan yang lebih baik dari aku dan yang lebih layak untuk kau. Aku tak layak untuk kau. Langsung tak layak. 

* * *

Aku intai sedikit dari cermin bilik aku. Ed masih di situ. Masih di spot yang sama. Walaupun hujan turun dengan lebatnya, dia masih di situ. Dia masih setia menunggu aku. 

Aku ingatkan air mata aku dah kering tetapi ternyata aku silap. Air mata aku tak berhenti-henti mengalir. Ed, aku minta maaf. 

* * *

Aku melangkah keluar dari rumah aku. Kelihatan Ed masih di situ. Memeluk dirinya yang kesejukan. 

"Zara..."

"Tolong pergi dari sini," ujar aku dingin.

"Zara, kenapa? Apa yang terjadi? Kenapa awak tiba..."

"Ini bukan tiba-tiba. Dah lama saya fikirkan benda ni. Perasaan sayang saya pada awak dah lama mati," ujar aku.

Aku melangkah nak masuk ke dalam rumah aku kembali tapi langkah aku terhenti bila aku dengar Ed bersuara.

"Zara, awak kejam," ujar Ed.

Air mata aku nak mengalir lagi tapi aku tahan sedaya upaya aku. Tak boleh. Aku tak boleh menangis. 

"Jangan maafkan saya, Ed. Dan bencilah saya untuk selama-lamanya," ujar aku sebelum aku melangkah laju masuk ke dalam rumah.

Dengan cara itu, awak akan ingat saya selama-lamanya dalam hati awak, Ed.

* * *

Dah dua minggu berlalu. Aku masih berkurung di dalam rumah. Ed masih telefon aku dan datang ke rumah aku walaupun aku tak pernah membalas. Dia masih setia tunggu aku. Mungkin aku perlu berterus-terang dengan dia? Mungkin aku patut beritahu dia tentang keadaan aku supaya dia boleh tinggalkan aku. 

Tak! Aku tak boleh buat macamtu. Aku takkan sesekali buat macamtu. 

* * *

Aku pegang kepala aku yang berdenyut-denyut pada tadi. Sakitnya kepala aku. Aku mencapai tudung segera dan sarungkan ke kepala aku. Kunci kereta aku capai dan aku segera keluar. Belum sempat aku masuk ke dalam kereta, dunia aku tiba-tiba gelap. Dan sebelum dunia aku betul-betul gelap, aku nampak Ed. 

* * *

Aku buka mata aku perlahan-lahan. Aku nampak macam Ed tetapi kemudian mata aku tertutup kembali. 

* * *

"Cik Zara, awak boleh dengar saya tak?"

Kelopak mata aku buka perlahan-lahan. Kelihatan seorang lelaki pertengahan umur memakai pakaian putih sedang berdiri di hadapan aku. Mungkinkah masa aku dah sampai? 

* * *

"Ed, awak buat apa dekat sini?" Soal aku apabila lelaki berpakaian putih (doktor) itu keluar.

"Awak rehatlah dulu," suruh Ed.

"Saya tak apa-apa. Awak baliklah," ujar aku.

"Zara..."

"Balik," arah aku.

"Kenapa awak tak bagitahu saya? Kenapa awak tipu saya? Kenapa awak tak..."

"Balik!" Aku tinggi kan suara.

"Saya sayangkan awak, saya cintakan awak. Kenapa awak tak bagitahu saya, Za..."

"Bagitahu apa? Bagitahu yang saya nak mati? Yang saya ni tengah mengira hari untuk pergi?" Soal aku dingin.

Aku tahu Ed dah tahu pasal aku. 

Ed diam. 

"Apa yang awak boleh buat kalau saya bagitahu awak? Awak boleh sembuhkan saya ke? Awak boleh stop kan kematian saya ke? Awak..."

"Kita kahwin esok," ujar Ed tiba-tiba.

Apa benda yang Ed cakap ni? Kenapa tiba-tiba ajak aku kahwin?

"Ed, jangan bergurau dengan saya. Saya tak suka," marah aku.

"Siapa kata saya bergurau? Saya serious. Esok saya panggil tok kadi dan kita kahwin," ujar Ed.

"Ed, awak bodoh ke? Saya dah nak mati! Buat apa awak nak kahwin dengan orang yang nak mati?" Jerit aku.

"Awak ingat cinta saya ni apa? Saya tak peduli, esok kita kahwin," ujar Ed sebelum keluar dari wad itu.

Aku terpinga-pinga. Ya Allah, apa aku nak buat ni? Aku tak boleh rosakkan masa depan Ed dengan biarkan dia kahwin dengan aku, wanita yang bila-bila sahaja boleh mati. Aku tak boleh. 

* * *

"Ed, awak tak berfikir dengan baik. Tolonglah batalkan niat awak," ujar aku.

Ed gelengkan kepalanya, "keputusan saya muktamad. Kita kahwin esok."

"Ed, saya merayu dekat awak. Jangan. Jangan kahwin dengan saya. Awak cuma akan rosakkan masa depan awak kalau awak kahwin dengan saya," aku merayu dekat Ed.

"Siapa awak untuk ramalkan masa depan saya rosak atau tidak?" Soal Ed.

"Ed, tolonglah. Kalau awak betul-betul cintakan saya, tolong jangan kahwin dengan saya. Saya tak ada sesiapa dekat dunia ni. Saya tak kenal siapa orang tua saya, saya tak kenal siapa saudara saya, yang saya kenal hanyalah awak. Awak yang ajar saya erti cinta, awak yang ajar saya erti bahagia, awak yang ajar saya erti kehidupan. Awak, satu-satunya orang yang saya cintakan dalam hidup saya dan saya tak nak hancurkan hidup orang yang saya cinta," air mata aku mengalir laju.

Hidup aku memang dah hancur dan aku tak nak hancurkan hidup orang lain. Lebih-lebih lagi orang yang aku sayang. 

"Zara, saya cintakan awak sangat-sangat. Saya minta maaf sebab tak dapat bahagiakan awak. Saya minta maaf sebab biarkan awak menderita seorang diri. Saya minta maaf, Zara," ujar Ed bersungguh-sungguh.

Aku nampak air mata Ed mengalir. Dan hati aku sakit sangat. Sakit seperti ada yang mencucuk cucuk dada aku dengan pisau.

"Awak tak salah, Ed. Ini semua ketentuan Tuhan. Ed, baliklah dulu," ujar aku.

"Tak nak. Saya nak teman awak," ujar Ed.

"Baliklah dulu. Saya tak apa-apa dekat sini. Bukan saya nak mati malamni pun," aku gelak.

"Jangan cakap macamtu, saya tak suka," marah Ed.

"Sorry. Tapi baliklah Ed," ujar aku.

Ed gelengkan kepalanya.

"Kalau macamtu, boleh tak awak singgah rumah saya dan ambil pakaian saya?" Soal aku.

Ed anggukkan kepalanya, "okay. Tapi janji dengan saya satu perkara."

"Apa?" Soal aku.

"Tunggu saya," suruh Ed.

Aku senyum, "saya janji."

Ed balas senyuman aku dan melangkah keluar dari bilik aku bersama dengan kunci aku. Ed, maafkan aku. Maafkan aku untuk segala-galanya. Aku cintakan kau sangat-sangat. Aku minta maaf sebab buat kau terluka. Aku minta maaf sebab jadi penyebab kau mengalirkan air mata lelaki kau. Dan aku minta maaf sebab tak dapat tunaikan janji terakhir aku dekat kau.



1 comment:

  1. Salam kenal. Jemput singgah di blog saya. :)

    ctkhatijahdiana.blogspot.my

    ReplyDelete